Bł. Maria Karłowska urodziła się w 04.09.1865r. w Słupówce (dziś Karłowo). Mając 17 lat złożyła prywatny ślub dozgonnej czystości. W 1892r. rozpoczęła w Poznaniu pracę Chrystusowej pasterki dusz, dając dziewczętom zagubionym możliwość rehabilitacji społecznej i religijnej w tworzonych przez siebie Zakładach Dobrego Pasterza.
Początkowo działała sama, napotykając na powszechne sprzeciwy i niechęci. Wytrwała w powołaniu i zdołała zorganizować koło siebie grupę podobnie myślących dziewcząt, z których powstało z czasem Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej.
Wypełniła wiernie do końca zadanie, jakie zlecił jej Pan. Oddała Bogu życie w Pniewitem 24.03.1935r. wypowiadając słowa: “To za zakon… to za dusze – niech się nawrócą.”
Ojciec święty Jan Paweł II dokonał jej beatyfikacji w czasie V pielgrzymki do Polski 6 czerwca 1997r. w Zakopanem.
ZASADY I METODY WYCHOWAWCZE M. KARŁOWSKIEJ
Zasady:
- Miłość wychowawcza – potrzeba miłości jest potrzebą wynikającą z jej braku. Stanowi lukę, która musi być wypełniona dlatego Siostry starają się odtworzyć atmosferę domu rodzinnego. Jeżeli zachodzi brak uzdrawiającego czynnika jakim jest miłość, powstaje ostry stan patologiczny; jeśli jest on dostarczony w odpowiednim czasie, w odpowiedniej ilości i we właściwej formie – można wydobyć człowieka z patologii.
- Szacunek dla godności osoby ludzkiej – odnosząc się z szacunkiem do wychowanek Siostry uczą je szacunku do samych siebie. Szacunek ten wyraża się w stawianiu podopiecznym wysokich wymagań moralnych.
- Apel do godności osobistej – dar wolnej woli i wolnego działania może być wykorzystany w dobrym lub złym kierunku, jednak istotą jego jest możliwość wolnego wyboru. Siostry pragną uświadomić wychowankom, iż posiadają ten niezwykły dar i wyczulić je na właściwe zeń korzystanie.
Metody:
- Nauczanie – jest zasadniczą metodą prowadzącą do nawrócenia błądzącego człowieka. Mówiąc o nim ma na myśli głównie przekazywanie prawd wiary, chociaż z nauczaniem wiąże się też fakt przekazywania umiejętności praktycznych i zawodowych. Jednakże nauczanie katechizmowe uważa Karłowska za bardzo istotne i słuszne, bowiem w procesie wychowania chodzi nade wszystko o wewnętrzną formację człowieka, o ukształtowanie w nim prawidłowego myślenia, wartościowania i motywacji czynów.
- Modlitwa – wraz z wychowaniem chrześcijańskim musi iść w parze modlitwa. Siostry zalecają ją podopiecznym, jako środek zbawienny, który by je uzdrowił i umocnił.
- Skupienie – proces nawracania wymaga wejścia w siebie, skupienia. Dzięki niemu wychowanki mają nabyć umiłowanie prawdy i umiejętności myślenia, rozpatrywania różnych zagadnień. Nawrócenie nie może dokonać się przy zgiełku wewnętrznym.
- Praca – jest jednocześnie lekarką i wychowawczynią, środkiem umoralnienia i warunkiem uczciwego bytu. Ma ona przede wszystkim przygotować wychowanki do uczciwego zarobkowania.